In your dreams!

Hier weer een bericht uit Malawi over een week waarin we onder andere aan den lijve ondervonden wat ziekzijn in Afrika inhoudt. Niet schrikken hoor, het was niet ernstig.

Marieke bracht de maandagochtend door op de Family Planning. Daar leerde ze over screening naar baarmoederhalskanker. Dat wordt hier gedaan met behulp van azijn. De afwijkende delen kleuren dan wit. En ja, de azijn die ze gebruiken is gewoon ‘vinegar: for cooking and table use’. Een toepassing van azijn die we nog niet kenden.

Dinsdag was Angela een dagje geveld door de buikpijn. Marieke hielp die dag bij het op de wereld zetten van een baby-negertje. Het ging niet meteen ademen en toen het dat wel deed, ging dat nog behoorlijk moeizaam. Dus brachten we het naar de nursery, een special care afdeling voor pasgeboren baby’s.
Op OK werd de grootste zwangere buik die we ooit hebben gezien opengesneden om de vrouw te bevrijden van een tweeling, beide kinderen 3 kilo zwaar!

Woensdag was een nationale feestdag: het suikerfeest. We besloten toch maar naar het ziekenhuis te gaan, want we wisten niet zeker of we vrij waren, ons vertellen ze niets. Tijdens de labour ward round kwamen we bij een vrouw die uitgescheurd was tijdens de bevalling, wat onopgemerkt was gebleven. Ze had al behoorlijk wat bloed verloren. Gelukkig zag de dokter het nu, anders had het wel eens slechter af kunnen lopen. Tijdens diezelfde ward round werden we geroepen bij een stuitbevalling waarbij de baby in nood was. De baby begon niet spontaan met ademhalen. Er werd begonnen met reanimeren en Angela hielp mee. Na 30 spannende minuten begon het kindje toch zelf te ademen. Erg opgelucht droegen we het over aan de kinderarts.
In de middag was er niets meer om te doen en besloten we samen met Marieke (de andere:)) uit eten te gaan in Mandala House (waar we eerder al genoten hebben van een chocoladegebakje:)). Een heerlijke lasagne met chocoladetaart toe zorgde ervoor dat Marieke haar aandeel aan het suikerfeest in Nederland (ze woont bij een Turks gezin in huis) niet te veel miste.
Om onze middag toch nuttig te besteden, besloten we ons te begeven in de hectiek van de souvenirmarkt. Zodra je er komt, word je meteen omringd door mannen die je iets aan willen smeren. Je kan nergens naar kijken of ze pakken het meteen voor je en je komt niet meer van ze af voor je het van ze koopt. Gelukkig kregen we de smaak van het afdingen (inclusief het weglopen) goed te pakken en hebben we nergens meer voor betaald dan we het waard vonden. Dit betekende soms dat we nog geen kwart van de vraagprijs betaalden. Op de een of andere mysterieuze wijze was Marieke’s portemonnee aan het eind van de middag toch leeg:).

Donderdagochtend op de antenatal clinic greep Angela haar kans. Ze leerde hoe ze echo’s bij zwangere vrouwen moest maken en mocht daar meteen de hele ochtend mee doorgaan. Een vrouw met veel teveel vruchtwater of opzoek naar een eventueel tweede kind, fantastisch natuurlijk! Marieke zag die ochtend iets ontzettend lachwekkends. Bovenop een zwangere buik zat nog een tweede bobbel. Ze zei: “Het is vast een jongetje en dan is die bult natuurlijk een voetbal!” Uiteindelijk bleek het een reusachtige vleesboom te zijn.
’s Middags dook Angela het OK-complex op en kon haar geluk niet op toen ze mocht assisteren bij een keizersnede. Zij had de eer de navelstreng door te knippen.

Vrijdag was het Marieke’s beurt bij een keizersnede om er zelf met haar neus bovenop te staan. Dit was al weer de laatste dag van deze week.
In de minibus naar huis zat Marieke naast een jongen die zijn arm over de leuning achter haar had liggen en overduidelijk over ons aan het praten was, met de hele bus. Het ‘wazungu’ hield niet op! Na een tijdje zeiden we dat we het allang in de gaten hadden dat ze het over ons hadden en ons afvroegen wat er nu zo belangrijk was dat ze het met de hele bus moesten bespreken, wat wij niet mochten weten. Uitbundig begon hij zijn liefde aan ons te verklaren. Eerst wilde hij een van ons als vriendin, later was er zelfs spraken van trouwen. Toen hij ons vroeg naar ons telefoonnummer, antwoordde Marieke me grote lach: “In your dreams!” De hele bus mengde zich in het gesprek. Iedereen had schik, het werd een gezellige boel.

We zouden afgelopen weekend naar Mulanje, het hoogste gebergte van zuidelijk Afrika, gaan, maar Gerrit was ziek geworden. Dus hadden we andere plannen gemaakt. Om 01.30u maakt Marieke Angela wakker om te vertellen dat ze haar wekker uit kon zetten omdat ze koorts had. Een gezellige anderhalf uur theedrinken (zonder gewaad) en biscuitjes eten volgden, waarna we weer lekker ons bedje opzochten en, voor de verandering, uitsliepen!
Andere Marieke en Angela vervulden die dag de rol van ziekenverzorgsters en voelden zich heel zielig en gebonden aan de lodge. Ze hadden het dan ook verdiend om na het inkopen van bergen fruit voor de zieken, te gaan genieten van een heerlijk desert in het inmiddels welbekende, meest luxe restaurant van Blantyre. De ‘Slow Death’ en ‘Dusty Road’ waren een welkome verkoeling op deze bloedhete dag.

Angela ging zondag naar de kerk om na de dienst een aantal door ons felbegeerde oude liedbundels in ontvangst te nemen, nadat ze al haar charmes in de strijd had gegooid bij de baptisten-pastor. Nu kon Marieke thuis toch nog kerkliedjes zingen:).
’s Avonds hebben we ons lekker laten verwennen met een overheerlijke lasagne (ja je leest het goed, alweer!) bereid door Gerrit en Marieke.

Inmiddels is Marieke alweer aardig opgeknapt. Malaria was het in ieder geval niet. We gaan vol energie een nieuwe week tegemoet.