HET REGENT!

We zitten hier nu zonder stroom in de stromende regen (onder een afdak) te genieten van een echt Afrikaans buitje. Het regenseizoen lijkt al te zijn begonnen. Gaaf, dan wordt het vast helemaal groen binnen een week. We zien er nu al naar uit.

Laten we maar weer beginnen bij vorige week maandag. Angela ging die ochtend naar de Family Planning om VIA’s (de screening naar baarmoederhalskanker met azijn) uit te voeren. Voordat hieraan begonnen wordt krijgen de vrouwen eerst een hele preek over anticonceptie, waarna er één van de patiënten opstaat en hardop begint te bidden.

Dinsdagochtend bracht Angela weer door op de Family Planning, maar nu om heel veel prikpillen te plaatsen. Eindelijk zelfstandig patiënten zien, gelukkig spraken de meeste Engels. Marieke ging die ochtend naar de Antenatal clinic en liep mee met een verloskundige. Ook hier krijgen de vrouwen een hele preek, maar dan over alles wat er kan gebeuren in een zwangerschap. Geweldig om de kans te krijgen om zoveel in zoveel zwangere buiken naar baby’s te voelen.

Woensdagochtend konden we halverwege onze busreis uitstappen, omdat we een uitnodiging ontvangen hadden van een arts uit het QECH om naar zijn privéziekenhuis te komen. Dit lieten we ons geen twee keer zeggen. Van horen zeggen begrepen we dat dit ziekenhuis is het duurste van heel Malawi is. Toen we binnenkwamen leken we eerder in een hotel terecht gekomen te zijn dan in een Malawiaans ziekenhuis. Na 1,5 uur in een wachtkamer te hebben gewacht, ontmoetten we dan eindelijk dr. Kuchingale. Hij nam ons mee naar het OK-complex. We voelden ons helemaal thuis, het was net Nederland, zo luxe. Die ochtend zagen we dat Malawianen wel steriel kunnen werken. Met de luxe kwam ook patiëntvriendelijkheid weer om de hoek kijken: de vader mocht toekijken tijdens de keizersnede en er werden tientallen foto’s gemaakt. Tussen de operaties door kregen we een heerlijk kopje thee met cake geserveerd, vanaf een dienblad met kleedje. Toen we rondgeleid werden over de labour ward zagen we het grote contrast met de ward in het QECH. Hier hebben ze couveuses, een aparte delivery room en wordt zelfs het eten geserveerd met een kleedje eronder. Wij weten het wel als we hier in een ziekenhuis zouden belanden, maken jullie je maar geen zorgen meer.
Na een ochtendje werden we alweer in de stad afgezet. We besloten om bij een bij ons aanbevolen pizzeria te gaan eten. We kregen een heerlijke (Amerikaanse, dus dikke en vette :) ) pizza met als toetje softijs dat eigenlijk alleen maar bevroren water was.

Donderdagochtend zagen we op de Antenatal clinic voor de tweede keer een vrouw die dacht zwanger te zijn, ondanks meerdere negatieve zwangerschapstesten. Ze voelde duidelijk kindsbewegingen, was ’s ochtends misselijk en had een dikkere buik gekregen. Met een echo bevestigde de arts dat ze écht niet zwanger was. Bizar!

Vrijdagochtend was het dan eindelijk echt zover. We vertrokken samen metMarieke en Gerrit al vroeg naar het Mulanje gebergte (nu ECHT!). We hebben er lang naar uitgekeken en hadden er heel veel zin in. Onderweg genoten we van het Malawiaanse landschap wat aan ons voorbijschoot: theeplantages, dorpjes en markten vol mensen. Toen we in het derde en laatste minibusje zaten en in de middle of nowhere terecht gekomen waren, werden we aangesproken door twee jongens buiten het busje die beweerden dat we er hier uit moesten. Ze kenden Werason, een Malawiaan die in Kabula Lodge woont, samen met Christa, een Nederlands meisje, en ons een telefoonnummer van een gids had gegeven. We stapten snel uit, maar na nog geen vijf minuten hadden we daar enorm spijt van. Het leek erop dat we minstens drie uur moesten lopen voor we bij de slaapplaats zouden zijn en onze gids was nergens te bekennen. Na een kwartiertje kwam er een man aangerend die onze gids bleek te zijn. Hij kon ons blij maken met het feit dat het nog geen drie kwartier lopen was naar het resthouse. Het was inmiddels midden op de dag en bloedheet, dus waren we erg opgelucht. Na onze spullen in een heerlijk luxe chalet te hebben gedumpt vertrokken we naar de swimmingpool om af te koelen. Het viel ons op dat er geen vrouwen/meisjes te bekennen waren rond de swimmingpool. De meeste jongens hadden wel een onderbroek aan, maar er waren er ook genoeg die geheel naakt rondzwommen. Later, toen we Werason er naar vroegen, bleek dat er meerdere ‘baden’ waren. Zeer waarschijnlijk zaten wij bij het jongensbad :). Ach, leverde leuke foto’s op.

Zaterdagochtend hadden we geen brood bij het ontbijt, want we hadden ontdekt dat de kleinste mieren die we ooit gezien hebben enorm gek op ons brood waren. De twee broden die we bij ons hadden zaten dan ook bomvol met mieren. Leuk is dat, als je een berg wilt gaan beklimmen. Gelukkig waren Christa en Werason onze redders in nood. Donderdagavond hadden zij besloten om met ons mee de berg op te gaan. Zij kwamen pas zaterdagochtend en konden dus mooi nog wat brood voor ons inslaan.
Daar vertrokken we, met 5 Nederlanders en 5 Malawianen: 3 porters, een gids en Werason. Het was een grappig gezicht. De porters droegen onze liters water de berg op. Ze dragen tot wel 15 kg de berg op. Een van de porters was afgelopen jaar zevende van de 800 in de portersrace (wedstrijdje wie het snelst naar boven kan lopen:)), dus we waren erg trots op het feit dat hij onze porter was. We voelden ons voortdurend schuldig dat wij hem opzadelden met al onze bagage. We vroegen telkens: ‘are you allright?’ en kregen dan de vraag terug omdat wij er een stuk vermoeider uitzagen dan zij.
De tocht was ronduit prachtig! We hebben enorm veel verschillende uitzichten gehad. Het was ook echt een gezellige boel met elkaar en het Chichewa, Nederlands en Engels wisselde elkaar steeds af. Ondanks dat sommige stukken erg stijl waren en wij niet allemaal zeer ervaren bergbeklimmers zijn, deden we het niet slecht. In ruim 6 uur waren we boven. We hadden ruim 1200 meter geklommen en vele liters gezweet. Toch hadden we geluk met het weer, want na het eerste half uurtje werd het bewolkt en hebben we de zon nog maar een paar keer gezien.
We voelden ons zeer trots toen we aankwamen bij de CCAP hut. Het bleek een mooi primitief huisje te zijn. Een aantal stapelbedden in de drie slaapkamers, een vuurtje om je eten op te koken en je ’s avonds aan te warmen en een gat in de grond als toilet. Na nog een wandeling naar een mooi viewpoint was het tijd voor een lekkere douche. Samen, met een bak met opgewarmd water en een kopje, in een zeer klein hokje, zorgden voor een gezellige boel. “Schiet eens op joh, ik wil me afdrogen, maar je spettert me steeds nat.” Een van onze meest intieme momenten tot nu toe, dat we later samen naar het toilet moesten om elkaar bij te schijnen was er niets bij:).
Het maaltje spagetti, wat we eerder die week al gekookt hadden, ging er wel in. De ananas als toetje was echt zalig! Jaja, de ananassen van Mulanje zijn de lekkerste van het land. Moe maar voldaan doken we om 20.45u al ons stapelbedje in.

Zondag begonnen we vroeg aan de afdaling om de hitte voor te zijn. Achteraf hadden we deze dag weer geluk wat de hitte betreft: we daalden, na even boven het niveau van de wolken te hebben gezeten, de wolken in. Het laatste half uurtje liet de zon zich weer zien en verbrandden we levend:). Het afdalen was zwaar, maar als beloning tracteerden we onszelf op een overheerlijke pizza. Ons avontuur is nog niet afgelopen, want in de pizzaria kregen we een lift aangeboden van een Engelse familie, naar Blantyre. We mochten achterin de pick-up. Opgepropt tussen onze eigen bagage, waaiend uit ons hemd, was het een fantastische beleving. We werden voor de deur afgezet!

De avond vulden we weer met een spelletje boonanza. Eigenlijk houden Marieke en Gerrit niet van spelletjes, maar stiekem doen we het bijna iedere avond weer.
Ons coschap begint voor jullie meer en meer op een vakantie te lijken, waarin we toevallig ook nog een aantal uren per week in een ziekenhuis rondlopen. Dit is niet helemaal waar, maar soms toch wel een beetje:).