We hebben ze gezien! Nu kunnen we terug naar huis.

We zitten nu midden in onze laatste week in het ziekenhuis. Ongelofelijk, over een week zitten we alweer in het vliegtuig! Maar voor we te ver vooruit gaan kijken, zullen we eerst maar even terugblikken op de afgelopen tijd.

Vorige week hoorden we tijdens de overdracht het volgende verhaal. Een vrouw die op de antenatal ward lag, was bevallen van een te vroeg geboren baby’tje. Het woog nog geen 2,5 pond. Degene die de bevalling had gedaan, dacht dat het kindje waarschijnlijk binnen zeer korte tijd zou overlijden en vertelde dit aan de moeder. Anderhalf uur later werd het kind zwak huilend en koud in een wasbak teruggevonden. De moeder en degene die de bevalling had geleid waren nergens te bekennen. Het kindje werd onmiddelijk naar de nursery gebracht. Uiteindelijk heeft het kind het toch niet gered en is overleden. Het hoofd van de afdeling was woedend toen hij dit verhaal hoorde en heeft het afgehandeld met degene in kwestie.

We besloten nog wat meer ervaring op te doen met VIA’s (screening voor baarmoederhalskanker) omdat we dan veel ervaring konden opdoen met speculumonderzoeken en vaginaal touchers. De verpleegkundige is erg gemakzuchtig en liet ons gewoon alleen met de patiënten. Ze vergat voortdurend dat we geen Chichewa kunnen en dat we nog niet zoveel ervaring hebben met het beoordelen van de uitslag van de screening. Je wil toch geen kanker over het hoofd zien. Ze verwachtte zelfs, dat we na het één keer gedaan te hebben, het ook meteen aan andere studenten konden leren. Om haar de test zelf te laten beoordelen, moesten we haar soms helemaal buiten de polikliniek zoeken en zelfs buiten het ziekenhuis, voor de hoofdingang. En de patiënt? Die moest dan natuurlijk lang wachten in een zeer ongemakkelijke houding. Eén van de patiënten had óf zo’n grote angst óf zoveel pijn, dat ze het speculumonderzoek niet toeliet. De zuster reageerde geïrriteerd, alsof Angela het verkeerd deed, en probeerde zelf het speculum in te brengen. De vrouw verzette zich hevig en besloot af te zien van het screeningsonderzoek. In plaats van dat de zuster liefdevol met haar in gesprek ging over wat er aan de hand was, werd ze kwaad en stuurde haar direct weg.

Vrijdagochtend namen we een hele vroege bus richting Liwonde National Park. We dachten dat als we een grote bus zouden nemen, in plaats van een minibus, hij dan ook sneller zou zijn. Maar nee, hij stopte ongeveer om de vijf minuten. Vier uur later arriveerden we in Liwonde. Ze hadden ons verteld dat we daar wel geld konden pinnen. Toen we aankwamen, bleek dat helemaal niet te kunnen! De enige bank waar wij kunnen pinnen, bleek helemaal niet in Liwonde aanwezig te zijn. We moesten 40 minuten verder reizen naar Balaka en hadden er flink de balen in. Het was bloedheet, we moesten nog een eind lopen en ook weer terugreizen. Resultaat: we waren pas vier uur later in de Chinguni Hills Lodge!
Het zag er gezellig uit en alles was goed geregeld, zelfs het diner was overheerlijk. We sliepen in de dorm (een slaapzaal voor groepen) en kwamen er tot onze schrik achter, dat er in tegenstelling tot wat ons verteld was, geen klamboes aanwezig waren, terwijl het stikte van de muggen. We waren dan ook superblij dat we een klamboe konden lenen andere gasten. Het werd erg knus met onze bedjes tegen elkaar en samen onder één eenpersoonsklamboe. ’s Nachts was het voor ons gevoel minstens 30 graden. Toch weerhield dit Marieke er niet van om lekker tegen Angela aan te kruipen:), tot ergernis van Angela.

Zaterdagochtend gingen we mee met een bootsafari. In een klein houten bootje gingen we opzoek naar de dieren die in het droge seizoen naar de Shire River komen om te drinken. De nijlpaarden lieten niet lang op zich wachten. Wat we zeker niet wilden missen, waren de olifanten. Het absolute hoogtepunt was dus het zien van een kudde olifanten!
Het werd het weekend van de mango’s, want die zijn hier nu overheerlijk en voor ongeveer vijf eurocent overal te koop. Heerlijk tussendoortje met dat warme weer.

Zondagochtend waren we al vroeg uit de veren om een sunrise safari te doen. Achterop de open jeep reden we door het natuurpark en zagen buffalo’s, impala’s, apen, warthogs, eekhoorntjes, prachtige vogels en nog veel meer dieren waarvan we de naam niet weten. Maar ook die morgen was het grootste dier op het land het meest indrukwekkend: olifanten! Hierna was het alweer tijd om richting Blantyre te vertrekken, dit keer met de minibus. Het scheelde ons zeker een uur! Moe, bruin, half verbrand en voldaan kwamen we dan eindelijk thuis. We hebben geslapen!

Maandagochtend volgde Marieke de gynae ward round. Ze zag erg veel aangrijpende dingen. Veel jonge vrouwen met AIDS en kanker. Er lag ook een vrouw die net een illegale abortus had gehad en erg veel pijn had. Haar mond zat vol met wit spul, wat een schimmelinfectie bleek te zijn en wat ook in haar vagina zat. De arts deed een vaginaal toucher. Ze had enorme pijn en gilde het uit. Het was een verschrikkelijk gezicht.
Ook lag er een aantal vrouwen die een miskraam hadden gehad, die niet compleet was en waarbij de resten ’s middags wegzogen moesten worden. Marieke leerde die middag dus hoe dat gaat.
Angela ging die middag ziek naar huis. Het langzamerhand iets beter, maar ze voelt zich nog steeds beroerd door de diarree.

Gisteren zijn we naar de immigratiedienst geweest om ons verblijf opnieuw te verlengen. We mogen nu tot 26 november in Malawi blijven. Maar wees gerust, we komen volgende week vrijdag 31 oktober echt weer terug in Nederland! Inmiddels hebben we onze schuld aan Kabula Lodge al afbetaald. 82.600 Malawiaanse Kwacha per persoon is best een hele berg met geld:).
Zaterdagochtend vertrekken we richting Lake Malawi om onze laatste daar door te brengen, want dat moeten we ook nog gezien hebben voor we terugkomen.