Vanuit Afrika, minstens 10 kilo zwaarder...

We zijn al op de helft van onze reis. Wat gaat de tijd snel. Terwijl het bij jullie al snel kouder wordt omdat de herfst aanbreekt, wordt het hier alleen maar heter. Oktober wordt de heetste maand van het jaar...lekker zweten.:) Ga er maar lekker voor zitten, hier volgt weer een lange lap tekst over een leuke week.

Maandagochtend werden we voor het eerst geconfronteerd met het overlijden van een baby. We keken mee met een keizersnede en het kindje begon niet uit zichzelf met ademen. Het hartje klopte nog wel, maar een half uur reanimeren mocht niet baten. Het maakte wel indruk op ons, zo’n een kindje zo te zien overlijden.
’s Avonds werden we enorm verrast door de manager van de lodge. “Who is Angela?” “Uhm...that’s me.” We kregen een stapel post in onze handen gedrukt. We waren in de wolken met het pakketje van Dianne en Esther met daarin veel groetjes van andere Ichthianen, grappige foto’s en een heerlijke reep chocola!

Dinsdag sliepen we uit tot 6.30 uur om vervolgens op pad te gaan om te kijken of ze ons nog eens 30 dagen in Malawi wilden hebben. Het leek allemaal te gaan lukken binnen een half uurtje, maar het is Afrika, dus dat kan natuurlijk niet. Plots moesten we nog even 5000 kwacha (ongeveer 20 euro) p.p. ophoesten.Daar hadden we niet op gerekend en het zat ook niet meer in onze portemonnee. Op naar de bank, maar natuurlijk (we zijn nog steeds in Afrika), daar waren de pinautomaten buiten werking. Geduld hebben dus. Uiteindelijk (de ochtend was voorbij, we hadden ook niet anders verwacht) kregen we dan de felbegeerde stempels en moeten jullie ons in ieder geval tot 25 oktober missen.

Woensdagochtend werd voor Marieke waarheid waar we al lang op hoopten: zelfstandig een bevalling begeleiden. Het was GAAAF! Het was een meisje, levend en wel.:) Angela mocht het schatje daarna vertroetelen.:) De moeder was Marieke enorm dankbaar; ze hield niet op met ‘zikomo kwambiri’ zeggen.

Donderdag is de polikliniek-dag. Dit keer zagen we ’s ochtends op de Antenatal Clinic elk samen met een Malawiaanse student ‘eigen’ patienten, die we daarna presenteerden aan de arts. ’s Middags op de Gynae Clinic zagen we weer bizarre medische gevallen. Erg veel indruk op Marieke maakte het zien van een vrouw met een vagina boordevol tumormassa. Er was is behandeling meer mogelijk en ze heeft niet lang meer te leven.
Ons dagje werd opgefleurd door onze grote vriend meneer de ik-lijk-op-een-vogelspin-spin. In het toilet waar we ons omkleden...zonder raam om hem doorheen te gooien. Nadat we ons een ochtend groot hadden gehouden (tassen angstvallig goed dicht) smeekte Marieke de congierge om hem alsjeblieft te verwijderen. Ze moest heel erg lang zeuren, heeeel zielig kijken en ontzettend overdrijven voor hij zich liet overhalen. De zin ‘he will eat me!’ deed het ‘m uiteindelijk.

Vrijdag hebben we onszelf weer in ’t groen gehesen voor een dagje OK. De eerste patient was een vrouw met een enorme pelvic organ prolapse (verzakking). Haar uterus hing compleet buiten haar vagina, samen met een deel van de blaas. Het zag eruit alsof er een ballon uit de vagina puilde. We konden onze ogen er haast niet vanaf houden. Dr. Taulo gaf ons een prive-les over pelvic organ prolapse op ’t schoolbord in de operatiekamer. Het duurde niet lang voor we steriel aan tafel stonden, met dr Taulo tussen ons in gepropt. Ondertussen leerden we hem nog een aardig woordje Nederlands: “What are you using now, dr. Taulo?” “A mes?” “No, that’s a schaar.” En tja, leg dan nog maar uit dat je vagina op twee manieren uit kan spreken.

Maandagochtend tijdens de overdracht hoorden we dat een moeder, waarbij vrijdag in ons bijzijn een keizersnede was uitgevoerd, afgelopen weekend is overleden aan complicaties van de operatie. Dit hadden we totaal niet verwacht. Na de operatie ging het zo goed met haar. Ze lag op de operatietafel nog te lachen omdat ze vond dat haar pasgeboren kindje leek op ons, ‘wazungu’s’.

Toen we thuiskwamen moesten we snel omkleden, want er stond ons een avondje in het meest luxueuze restaurant van Blantyre te wachten. Jan-Paul (een Nederlander die al ruim 10 jaar in Engeland woont) en Renate (ook uit Engeland), beide fysiotherapeuten, namen na drie gezellige weken in Kabula Lodge afscheid van ons en andere ‘huisgenoten’. Het eten was fantastisch en het toetje was echt zalig... De ‘Slow death’ vol chocola kon Marieke maar net aan (ze leeft nog :)).

Zaterdagochtend werden we al vroeg opgepikt door Laura om opweg te gaan naar Nyala Park. Voor het eerst in ons leven stonden we oog in oog met giraffen en zebra’s in het wild. Al snel zagen we nog veel meer dieren. Natuurlijk werden we ’s middags weer heerlijk verwend met een lekkere lunch. Toen wisten we nog niet wat ons die avond te wachten stond. We zaten net 5 minuten op de veranda te kletsen, toen de gastvrouw van de lodge ons kwam uitnodigen voor de bruiloft van haar dochter en een jongen uit Wales, die avond. Binnen 20 minuten sonden we met z’n zessen gedoucht en wel klaar om naar een van de duurste hotels in Blantyre te worden gebracht. Zit je daar met een uitgebreid bruiloftsmaal voor je, terwijl we het bruidspaar niet eens bij naam kenden.:) Gelukkig hadden ze de stervetten bedrukt met hun namen. Wat een belevenis. De bruiloft was niet typisch Malawiaans, maar de aankleding van de zaal des te meer; enorm kitch: goud, goud, goud!
Ga je naar Afrika, slik je vitaminepillen omdat je verwacht slecht te eten te zullen krijgen, wordt je in twee dagen compleet vetgemest met het meest luxe eten van Blantyre.

Met onze buik nog vol, stonden we zondagochtend in de Blantyre Baptist Church mee te zingen (voor swingen waren we te Hollands :)) met bekende en onbekende liedjes. Voordat we binnen waren werden we al door verschillende mensen, waaronder de pastor, welkom geheten. Badat we ons hadden voorgesteld werden we door werkelijk de hele kerk welkom geheten: iedereen kwam on een hand geven! Het was een mooie dienst.

Bedankt voor al jullie berichtjes! We zien uit naar jullie reacties!