No no no, not tomorrow, not tomorrow!

Vier weken weg van huis, een record in ons leventje tot nu toe. We hebben twee hoogtepunten uit Nederland gemist, het startweekend van Ichthus en het World Servants festival. Maar we hebben niet stilgezeten afgelopen week, want we hebben weer veel geleerd, leuke dingen gedaan, ook saaie momenten doorgemaakt en natuurlijk veel gelachen. We zullen de hoogtepunten er even uitlichten.

Dinsdagochtend namen we een kijkje op de Family Planning, een polikliniek voor advies en verstrekking van anticonceptiemiddelen. We keken mee bij het inbrengen van hormoonimplantaten (twee staafjes met hormonen die in de bovenarm geplaatst worden). Tot onze grote verbazing mochten we na een aantal keer te hebben toegekeken zelf aan de slag! Dit liet Marieke zich geen twee keer zeggen. Vol goede moed begon ze aan haar taak. Voor de allereerste keer verdoven, best wel spannend. Ze moest met botte mesjes de strijd met de stugge zwarte huid aangaan, dit bleek lastiger dan gedacht. Na hard sjorren zaten de staafjes dan eindelijk op hun plek. Angela begon een stuk minder zelfverzekerd na Marieke te hebben zien ploeteren, maar gelukkig lukte het haar ook om de ingreep tot een goed einde te brengen. Vol trots gingen we op weg naar ons bordje rijst (het was tenslotte lunchtijd en de zenuwen hadden ons hongerig gemaakt). Als beloning... was de rijst OP, dus moesten we over op nsima. Dit is een culinair hoogstandje in Malawi. Maismeel met water, lekkere deegbal. Valt zwaar op de maag, maar na 2 uur heb je al weer honger. Dit zijn Angela’s woorden, Marieke vond het nog wel te eten (voor een keertje). Toch moesten we het natuurlijk een keer proeven en binnenkort gaan we nog op les om het ook zelf te leren koken. Kunnen we het jullie thuis ook eens voorschotelen... :)
Deze dag had nog meer voor ons in petto. Toch wel een beetje moe gingen we op weg naar de supermarkt. Er kwam een Malawiaanse jongen achter ons aan. Hij begon enthousiast: ‘Where are you going?’, hihi, ‘Tell me, why are you here?’, hihi. Na een tijdje van vage antwoorden geven en veel negeren: ‘I want to tell you a story’, hihi, ‘You are my friend’, hihi, ‘I want to talk with you’, hihi, ‘Why don’t you want to talk with me?’, hihi, tomorrow, ‘No, not tomorrow, not tomorrow, I want to talk with you now, you are my friends!’, hihihihihihihihi bye hihihihihi ‘Not bye, not bye’. (hihi = Marieke met de slappe lach).

Woensdagmiddag toen we thuis kwamen stuitten we op een minder leuk grapje. We zaten nu echt zonder water. De druk op de waterleiding is er bovenin het huis wel vaker even af, maar nu zat de gehele lodge zonder water. En dit keer niet voor even, we moesten het twee dagen lang zonder water doen. Even niet douchen, dat overleven we wel, maar het was wel erg vervelend dat we het toilet niet konden doortrekken... bluhhhh!
Om 18:00u vloog de stroom er natuurlijk ook weer uit. Ongeveer een keer in de twee dagen zitten we rond die tijd voor ruim een uur zonder stroom. Vervelend, want dat kunnen we onze broodjes niet roosteren:).
’s Avonds ontmoetten we een Canadees die voor een nachtje in de lodge sliep. Hij was pas voor anderhalve week in Malawi en ging nu alweer terug, in verband met de bijwerkingen van zijn malariapreventie: Lariam. Hij was helemaal paranoide en had een ontzettende sterke drang om naar huis te gaan. We hadden erg met hem te doen. Hij was niet over te halen om te switchen van medicatie en hier te blijven.


De dag van de poliklinieken was weer overvol. Niet dat we het zo druk hadden, maar de spreekkamers zaten overvol. Er zijn nu zoveel studenten, dat we in de middag met 10 studenten, 1 arts en 1 patient in een spreekkamer zaten/stonden. Lekkere privacy...
In de bus terug werd er voor de zoveelste keer over ons geroddeld, het woord ‘wazungu’ (blanken) galmde door de bus terwijl ze hard hun best deden om ons vooral niet aan te kijken in de hoop dat wij niet zouden merken dat ze het over ons hadden. We waren het vandaag zat en legden uit dat we het woord ‘wazungu’ wel degelijk verstaan. Een stilte en nerveus lachje volgden. Daarna hebben wij samen hartelijk gelachen. De rollen waren eindelijk eens omgedraaid. Zij verstaan tenslotte geen enkel woord Nederlands:). Wij praten nu dus steeds over negers (en negerzoenen) in hun bijzijn.
We waren erg melig toen we van het busstation naar huis liepen. Op het weggetje naar de lodge lopen we meestal midden op de weg, omdat er bijna geen verkeer rijdt. Opeens een keihard getoeter achter ons: een minibus? Nee, dat kan niet. Verschrikt sprongen we aan de kant. Wat doet die hier nou? De ene na de andere minibus kwam voorbij gesuisd en we besloten maar in de berm te gaan lopen. Het was levensgevaarlijk, zelfs in de berm. Eerst dachten we aan een feestje, toen aan een groot feest, maar toen het aantal opliep tot tegen de 50 begonnen we ons af te vragen of wij niet paranoide waren geworden van de Lariam.

De hele week stond voor ons in het teken van de vrijdagochtend: een korte presentatie over abortus in Nederland (en let op nu komt het) in het Engels. We waren bloednerveus. Tijdens de les gaven drie Malawiaanse studenten een presentatie over abortus, Family Planning en hoe mannen te betrekken bij de Family Planning. Wij hadden gehoopt op een discussie over het legaliseren van abortus, maar helaas kwam deze niet helemaal van de grond wegens tijdgebrek. Toch was het een goede ochtend. Het is belangrijk dat er in dit land gewerkt gaat worden aan een goed anticonceptiebeleid. Dit zal ook tot gevolg hebben dat er minder illegale abortussen worden uitgevoerd. We hopen dat de studenten echt gaan nadenken over het verbeteren van het anticonceptiebeleid. En onze presentatie, ach, die was wel prima.

Op de hoek van de weg die leidt naar Kabula Lodge zitten altijd een stel kinderen met kleine zakjes gezouten pinda’s. Elke morgen en avond begroeten ze ons hartelijk in het Chichewa: “Muli bwanji? Ndiri bwino! Kaya inu?” (Hoe gaat het met je? Het gaat goed! En met jou?). Ze vinden het prachtig als wij ze terug groeten in het Chichewa en pinda’s bij ze kopen. Het is natuurlijk helemaal te gek als die maffe wazungu’s dan ook nog met je op de foto willen.

Afgelopen weekend was een heerlijk weekendje. Zaterdagochtend stonden we bijtijds op om een nieuwe poging te wagen om Michiru Mountain te beklimmen. En dit keer met resultaat, een geweldig resultaat mogen we wel zeggen. Het was een prachtige wandeling met een geweldig uitzicht. Onze gidsen brachten ons in no time op de top, zij op hun gemakje, wij met een knalrood hoofd. Het waren beste mannen, maar Engels was niet hun beste vak (net als dat van ons:)). Het standaard antwoord op veel van onze vragen was dus: “Sure sure!”. Stiekem lachten we ons rot. Tot onze grote blijdschap kunnen we nu ook zeggen dat we ‘wild’ hebben gezien: echte apen!
Zondagochtend zijn we met Erwin en Laura naar de kerk geweest, een Nederlands echtpaar dat we via via kennen. In de dienst zongen de meiden uit een meisjeshuis een paar liederen. Hun Afrikaanse stemmen klonken prachtig.
Na de dienst werden we vetgemest bij de familie Van de Meer. Eerst genoten we van een overheerlijke lasagne (hoe wisten die mensen dat wij zo gek zijn op lasagne?) en ’s middags bij de thee kregen we zelfs nog chocola. Pure verwennerij. Het was erg gezellig en we hebben weer veel geleerd over ontwikkelingswerk in Malawi.
Beetje jammer dat we beloofd hadden om die avond nog te koken voor Gerrit en Marieke... maar goed, twee keer pasta gaat er ook wel in:). We hebben onze buik er nu nog vol van. Dan kunnen we er weer tegenaan deze week.