Lege zakken = lege hoofden?

Inmiddels zijn we helemaal gewend aan het leventje hier. Gelukkig hebben we nog genoeg te vertellen.

In het ziekenhuis hebben we elke ochtend na de overdracht een labour ward round. Dinsdag duurde deze, in plaats van 1,5 uur, 3,5 uur. De arts gebruikte elke patient om uitgebreid les over te geven. Dit in combinatie met het feit dat studenten gewoon hun mond houden als ze het antwoord niet weten op een vraag, in plaats van te zeggen: 'ik weet het niet', waardoor de arts eerst vijf minuten wacht op het antwoord, waarna hij een volgende vraagt, waar de situatie zich herhaalt, zorgde ervoor dat het zolang duurde. (Sorry dat deze zin ook zolang duurde;).) Toen we later een van de studenten vroegen waarom ze niet zeggen dat ze een antwoord niet weten, antwoorde hij dat dat niet geaccepteerd wordt.
De studenten waarmee we optrekken zijn in het laatste jaar van hun opleiding en weten dus veel meer dan wij. Daardoor leren we enorm veel en voelen we ons niet altijd even slim. Gelukkig hebben we ons zakboekje nog, dat niet alleen door ons wordt gelezen. Ook zij maken er gretig gebruik van. Volgens dr. Taulo betekenen lege zakken in je doktersjas een leeg hoofd. Wij zien het meer als dat ons hoofd leeg is en dat we daarom onze zakken hard nodig hebben.
Tijdens deze labour ward round bleven we niet buiten schot. Angela kreeg een vraag voorgeschoteld, waarop ze het antwoord schuldig moest blijven en er dus een stilte volgde. De arts onderbrak deze stilte met de vraag of ze misschien met haar hoofd in Amsterdam zat. Ook Marieke had een vraag gekregen als hij had geweten hoe hij haar naam moest uitspreken. Hij durfde het niet aan en sloeg haar daarom maar over.

Op woensdag volgden we voor de verandering (jaja, daar waren we even aan toe) de gynae ward round van dr. Taulo. Hij is een Malawiaanse gynaecoloog met een meer westerse kijk dan de meeste andere artsen. Hij is er zich erg van bewust, dat goede zorg voor een patient minstens zo belangrijk is als een goede behandeling. Dat wil hij niet alleen overdragen aan de medisch studenten, maar ook aan de leerling verpleegkundigen. Het gaat vaak om basale dingen, zoals patienten niet onnodig bloot in bed laten liggen of mensen aansporen uit bed te komen na een operatie. De leerling verpleegkundigen weten vaak niet eens de naam van de patient op hun zaal, laat staan de reden waarom ze er liggen. Ze zitten een groot deel van de tijd gezellig samen in een hokje, in plaats van naast de patient. Gelukkig hebben we ook voorbeelden gezien van verpleegkundigen die wel naar hun patienten omkijken.

Elke vrijdagochtend komt er een duitse arts lesgeven, waarbij de studenten aan het denken worden gezet over hoe ze de situatie in de gezondheidszorg kunnen verbeteren. Vorige week liet de docent zien dat je met simpele goedkope veranderingen het ziekenhuis meer tot een thuis kan maken voor de patienten, wat de genezing alleen maar bevorderd. Deze keer ging het onder andere over het gebruik van anticonceptiva en HIV. Veel schokkende cijfers kwamen aan bod. Bijvoorbeeld dat 56% van de jongeren minstens een keer gedwongen seks heeft gehad en dat 66% van de jongeren het een keer in ruil voor geld heeft gedaan. Het percentage mensen met HIV is in Malawi 14,4%. Dit percentage ligt bij de zwangere vrouwen in dit ziekenhuis en omgeving worden gezien zelfs op 22-25%. En nog iets bizars: bijna alle mensen leren hier wat HIV is via de radio, in plaats van op school wat bij ons gebruikelijk is.

Hoe westers de studenten ook willen zijn, zodra de lunch begint zijn ze weer Afrikaan in hart en nieren. In de kantine is het bijna een gevecht om eten. Netjes in de rij staan is er niet bij. Ook bij de bakker krijg je geen brood als je netjes wacht op je beurt.

De nacht van vrijdag op zaterdag deden we een bijzondere ontdekking. Een geluid dat ons vertrouwd in de oren klonk, deed ons in eerste instantie rustig omdraaien om weer verder te slapen. Wacht... REGEN?! Hoe kan dat nou? We waren zo geschokt dat we de slaap niet meer konden vatten. Tot overmaat van ramp viel ook nog de stroom uit door de storm. Balen, nu net in het weekend! We konden ons brood niet roosteren en geen eten koken:(, maar dat stond in geen verhouding tot het afwezige warme water.
Zaterdag bleef het de hele dag koud, bewolkt en winderig. In plaats van Michiru Mountain te beklimmen hebben we er maar een dagje Blantyre van gemaakt, samen met Gerrit en Marieke. Zij zijn pas getrouwd en komen voor een half jaar in Queens werken. We bezochten Mandala House, het oudste gebouw van Blantyre (1882 ;)) Om ons chocoladegehalte weer op peil te brengen, genoten we van een overheerlijk chocoladetaartje. Tijdens onze wandeling door Blantyre, genoten we van de mooie gekleurde bomen: paars en roze.

Gisteren hebben we weer een andere kerk bezocht: de St Michael and all angels' church (CCAP), weer samen met Gerrit en Marieke. Het was een mooie dienst, met een betere preek dan vorige week. ;)

Zoals u misschien al opgemerkt had, is het ons inmiddels gelukt om een aantal foto's op de site te zetten. U kan ze ook vinden bij de oudere berichten.
We genieten enorm van jullie reacties, bedankt!