Medische special

Vandaag een bericht speciaal voor de co-assistenten en andere (medisch) geinteresseerden. Een kijkje achter de schermen in een Afrikaans ziekenhuis. We pikken er een paar dingen uit.

Bevallingen
De les verloskunde komt ons hier goed van pas. Daar kunnen ze hier nog wat van leren. Aan begeleiding van de uitdrijving doen ze niet. Zuchten tussen de weeen door? Niet nodig. Chimani, chimani: persen, of er nu een wee is of niet. Uitwendige spildraai? Doei, daar gaan we niet op wachten. Even draaien, links of rechtsom? Onee, links lukt niet, rechts dus. En nu: trekken maar! Niet moeilijk doen met de schouders. Bevallen is hier zo makkelijk. Vergeet het kind niet op te vangen, alhoewel... een bungeejumpende baby werkt toch ook als 'controlled cord traction':). (gecontroleerd bevallen van de placenta)
Maar niet alleen op technisch vlak is het anders. Ook op het sociale vlak hebben we een andere mening. De vrouwen bevallen hier helemaal alleen, zonder familie. En ook de verloskundige hebben geen stimulerende bijdrage. Ze dulden geen geschreeuw. Het komt er dus op neer dat de vrouwen in 'stilte' een kind eruit poepen, dat na het doorknippen van de navelstreng (wat hier dus niet door de vader wordt gedaan) direct wordt weggenomen. Zodra de placenta eruit is (die er direct na de baby uitgetrokken wordt) krijgt de moeder schone lakens en ligt ze vervolgens helemaal alleen, net bevallen, zonder kind.
Onze taak in dit geheel voor deze week, was het leukst. Nadat de navelstreng is doorgeknipt, nemen we het net geboren drolletje mee in onze armen om het te wegen, te meten, maar vooral... om te vertroetelen. Natuurlijk vergeten we niet alle gegevens op de arm van het kind te plakken. Even naar de moeder om naar de naam te vragen. Angela:"Wat is uw naam?" Marieke:"Nee joh, wat is de naam van de baby?" Angela + verloskundige:"Hahahahahaha! Die heeft ie nog niet, bedenk er zelf een."

In de operatiekamer
'Please keep this door closed' staat er op de deur, maar dit hoeven we natuurlijk niet zo letterlijk te nemen. Resultaat: alle deuren van de operatiekamer staan wijd open.
Over het algemeen wordt er wel steriel gewerkt. Ze hebben zelfs mondkapjes, maar daar hebben ze de gebruiksaanwijzing blijkbaar nooit van gelezen. Ze dragen of geen mondkapje, of alleen over hun mond, of alleen over de kin.
Om andere gebeurtenissen konden we niet lachen. Het raakte ons diep. Bij het hechten van een episiotomie (inknippen bij bevalling), werd er niet goed verdoofd en lag de vrouw in een zeer oncomfortabele houding op tafel. Ze moest haar benen maar stil zien te houden, terwijl ze verging van de pijn. Een afschuwlijk gezicht, we voelden ons machteloos.
Het meest bizarre was nog, dat ze zodra het klaar was zei:"zikomo kwambiri." (= heel erg bedankt)
Bij een andere operatie, kwam de vrouw na de operatie bij uit de narcose, zonder dat de beademingstube verwijderd werd. Ze lag daar zeker 5 minuten te kokken vanwege de tube, terwijl de anaesthesieverpleegkundige stond te klunzen met een medicijn en zich vooral niet haastte om de patient van de tube te verlossen.
De hal functioneert hier als uitslaapkamer. Niemand let op de patienten.
De kleding van het OK-personeel vormt een schril contrast met onze nieuwe UMC-OK-kleding met daaronder spierwitte klompen. Ze azen voortdurend op onze kleding en klompen (ze lopen hier op laarzen en gympies).

De polikliniek
Binnen een middag poli, kwamen de extreemste voorbeelden uit Heineman (=leerboek gynaecologie) voorbij.
1. Vrouw, eind 30, presenteert zich met al 17 jaar bestaande amenorroe (is niet ongesteld). Gescheiden omdat ze infertiel is. Heeft daarnaast klachten van acromegalie (reuzengroei) en hirsutisme (mannelijk beharingspatroon). Zeer waarschijnlijk een hypofysetumor die allang verholpen had kunnen worden.
2. Vrouw, 60 jaar, komt met een 'zwangere' buik, vol ascites. Op de echo wordt een grote massa (= tumor) bij het ovarium gezien. Ze kunnen niets meer voor haar doen.
3. Meisje;), 23 jaar, HIV positief, blijkt een vulvacarcinoom te hebben. Een tumor die bijna alleen bij zeer oude vrouwen voorkomt.
4. Vrouw, 45 jaar, met een cervixcarcinoom (baarmoederhalskanker) waar je u tegen zegt.
5. Vrouw, 50 jaar, met een prolaps (verzakking) graad 3, de ernstigste vorm.

We staan versteld van de ervaringen die we op doen. Soms kunnen we er hartelijk om lachen, maar op andere momenten kunnen we ons niet voorstellen dat het op deze manier gaat.

Gelukkig hebben we de weekenden om in uit te rusten. Afgelopen zaterdag hebben we heerlijk gewandeld op het Zomba Plateau. Als we niet zo waren afgezet door de taxichauffeur was het een goedkoop tripje geweest.:)
Zondagochtend zijn we naar een internationale kerk geweest, hier in Blantyre. We hebben 3 uur van de dienst bijgewoond, die begon voor we binnen kwamen en nog niet klaar was toen we weggingen. Het was een heftige ervaring. We kenden de engelse worshipliedjes, maar konden maar niet wennen aan het geschreeuw van de predikant tijdens zijn preek.

We zien uit naar wat we deze week zullen zien en leren.