?? Sindicumva.... ??

De afgelopen dagen was dit bijna continu van onze gezichten af te lezen. Het betekent 'ik begrijp het niet'. Inmiddels hebben we al weer 2,5 dag in het ziekenhuis achter de rug, maar voordat dit avontuur begon hebben we nog een prachtige ervaring opgedaan in Blantyre.

Zondagmiddag, net na het heetste moment van de dag, trokken we onze (stoute) (berg)schoenen aan en gingen op weg om de berg, die vanuit de lodge te zien is, te beklimmen. Om aan de voet van de berg te komen, liepen we dwars door de townships heen. In de townships wonen de armere Malawianen van Blantyre. Het zijn geen sloppenwijken, daarvoor zijn ze te goed. De huizen zijn klein en staan dicht op elkaar, er tussendoor kronkelen kleine zandweggetjes en bovenal stinkt het op veel plaatsen. Vanaf het eerste moment dat we ons begaven in deze wijken hoorden we voortdurend het woord 'wazungu' (= blanken) galmen. Vaak volgde er gelach en een troep kinderen. Vanaf de berg hadden we uitzicht over een groot deel van Blantyre. 2,5 uur voor het donker moesten we weer beginnnen aan de terugweg, aangezien we echt voor het donker in de lodge moeten zijn. We kozen de steilste kant van de berg voor de afdaling, heel slim. Ach hadden die kinderen in de townships nog meer om te lachen, want uitgelachen werden we nu zeker. Eenmaal beneden begon het volgende avontuur: de weg terugvinden. We vertrouwden geheel op ons richtingsgevoel en op de 'herkenningspunten'. Het ging heel goed, tot op een bepaald punt:). Na een heel groot rondje te hebben gelopen door een wijk zagen we ineens een glimp van de grote weg en hebben we vandaag maar een busje naar huis genomen (jaja, op zondag). Achteraf waren we natuurlijk heel dichtbij de lodge en was de busreis niet nodig geweest (ong 250 m:)).

Maandag was de eerste dag van ons coschap in het ziekenhuis. Nadat we wat formaliteiten geregeld hadden op de College of Medicine zijn we naar de afdeling gyneacologie gegaan. Daar stonden we, voor we het goed doorhadden, op OK naar een keizersnede te kijken.

Dinsdag zag er meer uit als een doorsnee dag, daarom zullen we even uitleggen hoe deze eruit zag. We staan om 6.00u op en stappen om 7.10u de deur uit op weg naar de bushalte. 8.00u begint de overdracht. We doen ons uiterste best om het engels met sterk afrikaans accent te volgen. Het lijkt soms een heel andere taal. Daarna volgt de labour ward round. Ze zijn hier enorm op onderwijs ingesteld. Bij de wardround gaat het meer over de leermomenten, dan om de patienten. Verder volgen we de lessen van de malawiaanse medische studenten. We hebben met ze kennisgemaakt en ze zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Tussen de middag krijgen we een gratis lunch op het terrein van de universiteit (we moeten er wel een kwartier voor lopen). Tegen 17u verlaten we het ziekenhuis (wat een heerlijke tijden he) om voor het donker weer thuis te zijn. Thuis eten we afhankelijk van de lunch nog wat brood of nog een warme maaltijd. Dat we niet alleen afhankelijk zijn van de lunch bleek echter gisteravond, toen tijdens het koken de electriciteit het begaf. Dit keer niet voor een periode binnen het uur, maar toen we vanmorgen de lodge verlieten was het probleem nog steeds niet opgelost. Jammer van al ons eten in de koelkast. Bezorgd over lege magen? Hoeft niet hoor, koude pasta salade is ook heerlijk.

Inmiddels hebben we al 2 baby's ter wereld geholpen (jaja, we hebben ze echt opgevangen), eigenlijk vooral toegekeken en met de baby's gesjouwd. Navelstreng klippen, wegen, meten, placenta wegen (en in de verkeerde bak weggooien... owh owh owh Marieke). (Angela: Mams, bent u al trots? Ik snap nu wat er zo leuk is aan uw vak.) Ook de tweede keizersnede liet niet lang op zich wachten.

Kortom we vermaken ons prima in het ziekenhuis en raken steeds meer gewend. De taalbarriere zal nog even voor wat onzekerheid zorgen, maar ook dat gaat helemaal goed komen.

Oeps... nu hebben we alweer een heel lang verhaal geschreven. Sorry (ben benieuwd wie dit nog leest).
We genieten van jullie reacties.
Tot volgende week!