'I'm hungry, mama.'

Inmiddels hebben we onze eerste ervaringen in Malawi opgedaan. We hebben het erg naar onze zin en genieten volop.

Woensdagochtend gaf Trudi ons een rondleiding door het ziekenhuis van Nkhoma waar zij en Jan werken. Een aantal gebouwen waren opgeknapt door Jan, maar vele zagen er vervallen uit. De zalen waren overvol en waren weinig middelen. Het was allemaal erg primitief. Toch wisten de artsen en verpleegkundigen de mensen zo goed mogelijke zorg te geven. We maakte kennis met een Malawiaanse arts. Hij vroeg ons waarom we helemaal naar Blantyre gingen, hier konden ze ook wel een helpende hand gebruiken! Toen Trudi ons de linnenkamer wilde laten zien, keken drie geschrokken slaperige hoofden ons aan. De schoonmaaksters deden tijdens werktijd even een dutje in de linnenkamer.
Die middag kregen we te horen dat we binnen een uur een lift konden krijgen richting Blantyre, van Peter, een 'baie' aardige Zuid-Afrikaan en vriend van Jan en Trudi. We zaten met z'n drieen opgepropt voorin de auto. Als Peter wilde schakelen moest Marieke haar been optillen. Daar waar onze wegen splitsen werden we op een bus gezet naar Blantyre. De zon begon al te zakken (en dan bedoelen we zichtbaar zakken). Het wordt hier om 18u donker. We kwamen pas om 20u aan in Blantyre en hadden geen idee hoe we in onze lodge moesten komen. Kilometers lopen door donker met loodzware koffers? De buschauffeur wilde ons er wel heen brengen en dus reden we met een grote bus door de kleinste straatjes van Blantyre, op zoek naar Kabula Lodge.

Na 2 nachten op een $40-kamer te hebben geslapen, liggen we nu eindelijke op de kamer waar we de komende tijd (alles is hier relatief) zullen verblijven. De vaste bewoners zijn hier westerse artsen en geneeskunde studenten die werken in het Queens Hospital. Het is dus net een studentenhuis.

Donderdag zijn we het centrum van Blantyre gaan verkennen. Op zoek naar de markt (met vele aanwijzingen van Malawianen zijn we er gekomen) liepen er voortdurend kinderen achter ons aan met: 'I'm hungry mama.' Blank zijn betekent hier dat je geld hebt en ze proberen je van alles aan te smeren (lees: geld afhandig te maken).

Gisteren hebben we onze eerste ervaring opgedaan met het openbare vervoer hier: de mini-bus. Deze busjes rijden niet op vaste tijden, maar gaan pas rijden als ze vol zitten. Met een heleboel hulp vonden we de juiste busjes en kwamen in Chiradzulu aan, een dorp 15km ten noorden van Blantyre, in the middle of nowhere, aan het einde van een asfaltweg. Op zoek naar een bos om in te wandelen, werden we verwezen naar het Head Office, dat fungeerde als VVV-kantoor van het district. De vijf 'ambtenaren' van het district zaten heerlijk op een bankje voor het Office. Het lijkt of ze hier nauwelijks toeristen gewend zijn en als we onze naam in een visitors-book (een vodje van een schrift) moeten schrijven, zijn we de eerste. We krijgen een gids aangeboden (eigenlijk hadden we die van tevoren moeten 'boeken'), Watson. In 2,5u leidde hij ons door het prachtige gebied rond Chiradzulu Mountain. We genoten niet alleen van het mooie uitzicht, maar kregen ook inzicht in het leven van de mensen in dit disctrict. De mensen waren niet gewend blanken te zien. Troepen kinderen kwamen nieuwsgierig op ons af, vooral toen we bij Watson in zijn huis mochten kijken en zijn vrouw ontmoetten. We hebben een heleboel gezien wat een doorsnee toerist niet te zien krijgt.

We genieten enorm van jullie berichtjes. Als het mogelijk is zullen we binnenkort wat foto's online zetten.